Inmiddels denk ik dat de meeste mensen wel weten hoe Ratatouille Theater is ontstaan. Een jonge muzikant zonder publiek op de Oranjemarkt van 2015. 5 Jaar later en meer dan 200 podiumbeesten verder, heb ik nog steeds de motivatie en het enthousiasme om komend seizoen weer nieuwe dingen te doen. En ook even stil te staan bij de afgelopen 5 jaar. Wat waren nou momenten waar ik energie van kreeg en van welke dingen neem ik afscheid? Weten mensen goed hoe wij werken en waar ik voor sta? Snappen mensen waarom wij geen audities houden en waarom we wel kiezen voor regelmatig(er) optreden? Weten mensen dat wij openstaan voor feedback en ervan houden als mensen meedenken?

Afgelopen vrijdag reed ik na de les naar huis toe en op de terugweg werd ik wat emotioneel. Nu rollen de tranen tegenwoordig, sinds we kleine (inmiddels veel te grote) Moos hebben, sowieso wat sneller over mijn wangen. Maar goed…  De aanleiding daarvoor was, dat ik bij de kinderen zo’n enorm verschil heb gezien in zelfvertrouwen de afgelopen weken. Ik zie dat ze zich veilig voelen, we ongelofelijk veel grapjes maken en wat het met ze doet dat ze niet hoeven te presteren. Ze ontspannen… Ze relaxen en voelen vrijheid. Ze ontdooien iedere les opnieuw. Het voelt gek om te zeggen misschien, maar wij gaan niet voor de perfecte voorstelling. Ik ga voor de meest grote glimlach. Met liefde voor het vak, dat absoluut… En passie! Maar vooral zoveel plezier. Aan het einde van een lange werkdag op school, krijg ik een boost energie van kinderen die zich een uur lang uit mogen leven… Als clown, aap of als hun zelfontworpen personage. Ze hebben een jaloersmakend leuke fantasie, waarvan de idealist in mij hoopt dat volwassenen soms nog eens meegaan in die fantasie. Lekker gek doen, zonder schaamte… Heerlijk! Het is de afgelopen 5 jaar regelmatig voorgekomen dat ik na een voorstelling te horen kreeg dat de voorstelling in het begin niet helemaal begrepen werd en later heel grappig was. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dan 10 meter groei. Ook dat klinkt wellicht gek, maar ik vind het mooi om volwassenen mee te nemen in de fantasie van hun eigen kind. En dat dan vervolgens als compleet logisch te laten ervaren.

Even terug naar de lessen… De kinderen mochten meedenken over wat ze komend seizoen nog meer willen in de theaterlessen. Daar komen ontzettend creatieve ideeën uit die ook nog eens prima toepasbaar zijn! De meeste voorstellen zijn inmiddels al verwerkt. Het emotioneert me soms hoe kinderen vertellen over de lessen en wat ze ervan vinden. Afgelopen week zei een jongen tijdens de les: Ratatouille geeft mij het gevoel dat ik iets kan. Ik antwoordde met: Je kan veel meer dan dat ene iets en ik ben blij dat je dat voelt. Ik hoop dat je dat de komende jaren nog veel meer mag gaan voelen. Terwijl ik in de auto zit met de tranen op mij wangen, denk ik aan de zomervakantie die eraan zit te komen. Heerlijk! Na de hectische piek van het einde schooljaar, is het altijd fijn dat we thuis veel quality time hebben. En ergens lonkt het theater dan nog steeds. Ik vind het lang… 6 weken geen theater. En daarom heb ik de zomerworkshops in het leven geroepen. De energie die ik daarvan krijg, zegt genoeg: Ik ben er nog lang niet klaar mee! De kinderfeestjes zijn gepland, de zomerworkshops zitten bijna vol en mijn hoofd draait positieve overuren. Zoals mijn wederhelft van de week zei: “Je bent weer meer aan het dromen de afgelopen weken”. “Dat klopt”, antwoord ik: “Komend seizoen wordt weer heerlijk, ik krijg zoveel energie van de voorbereidingen”.

En dan zul je denken… Zijn kinderen het nooit beu? Soms wel. Na een paar blokken of na een paar jaar stoppen ze. Maar dat is niet erg. Nogmaals. Ik ga voor het plezier. En als dat minder wordt, dan hoop ik dat ze iets gaan doen waar ze meer plezier van krijgen. De reden dat ik dat dan kan zeggen, is omdat ik zie dat dat wat ik met ze wilden bereiken, is gelukt. Namelijk… PLEZIER, ZELFVERTROUWEN EN LEF! Soms kom ik ze na een paar maanden of een jaar opnieuw tegen en dan zie ik nog steeds diezelfde twinkeling. En dan zeggen ze tegen me: “Dat was leuk, he juf?”. “Jazeker! Het was een feestje!”. Dat zeg ik dan met een brok in mijn keel. En pas als ze van me weglopen, zet ik mijn zonnebril op en loopt die ene traan stiekem over mijn wang. Wat is het toch een prachtig vak. Ik prijs me gelukkig. Wat er ook speelt in een land, laat het vooral de kinderen zijn! 🙂