Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op de zomer. Echt waar! En op de tijd met mijn gezin, familie en vrienden. Ik heb immers een fantastisch mooi gezin, een geweldig lieve vriend, en een fijne familie en vriendenkring om me heen. Maar terwijl ik onder een palmboom de verte in kijk naar mijn in het zand spelende kinderen, kan mijn theaterbrein het niet laten om na te denken over een nieuw script of over wat ik die ene leerling dit seizoen wil leren. Mijn hoofd draait overuren, altijd overigens. Dat ben ik gewend en maakt dat ik snel kan schakelen. Alleen mist er op dat moment iets… podiumbeesten met wie ik een theatervoorstelling op maat kan creëren. In mijn hoofd worden diverse scenes gespeeld en heb ik drie scripts af. Afijn… in mijn hoofd. Want ik moet wachten. En wachten. En nog meer wachten! En poeh, wat duurt wachten lang als je enthousiast bent.

Gelukkig kan ik me, nu ik weer terug ben van en o zo leuke vakantie, bezighouden met nieuwe aanmeldingen. Met kinderen die naar een hogere groep schuiven voor wat meer uitdaging en kinderen die al vanaf het begin trouw zijn aan Ratatouille Theater en zich inmiddels bij de Pro’s op donderdagavond voegen. En terwijl ik me daarmee bezig kan houden, voel ik weer hoe leuk mijn werk is. Mensen vragen me weleens of ik het na al die jaren nog steeds leuk vind en wat ik er dan zo leuk aan vind. Voor mij is dat eerlijk gezegd een retorische vraag. Ja, ik vind het nog steeds enorm leuk. En als dat niet zo is, dan zou ik stoppen. Want ik doe dingen nou eenmaal voor de volle 100% of ik doe het niet. Passie kun je niet faken, dat is er gewoon! Het overwinnen van podiumvrees, het daadwerkelijk kunnen/durven uiten van emoties (wat stiekem gewoon heel erg goed en lekker is voor kinderen), kabaal maken, springen, rollen, kruipen en vrij zijn. Jezelf mogen zijn, niets raar of gek vinden, geen schaamte (leren) kennen en dan ook nog eens nieuwe theatervrienden kunnen maken.  Ik zie wekelijks kinderen openbloeien en uitkijken naar de les. Ik zie nieuwe vriendschappen ontstaan en kinderen die steeds meer durven. Kinderen die aan durven geven wat ze willen spelen, hoeveel ze willen spelen/zingen/dansen en of ze het spannend vinden op het podium.

Tja, need I say more? Mijn werk is oprecht fantastisch! Zullen we de tijd 5 weken vooruit spoelen?